Mannen moeten toch altijd klaarstaan? Heb ik haar genoeg te bieden zonder seks? Een superkorte tekst over de impact van kindermisbruik.
Lieve lezer,
Tijdelijk heb ik geen eigen huis en de woonkamer waarin ik mag logeren is van Lord Ivy, een donkerbruine labrador van vrienden. Nog voor ik mijn fleecedeken tot mijn kin optrek, springt hij bij me op de bank om me een lik geven. Ik buig me over hem heen en begraaf mijn neus in zijn nek. Het goedkope wasmiddel van zijn halsband overstemt zijn dierengeur (muf en slootachtig). Het parfum trekt me een herinnering in en ik ben plots de Noordzee overgestoken en een jaar terug in de tijd. Het is winter in Londen en ik lig onder een fris gewassen laken en een stapel wollen dekens. Naast me ligt een vrouw die ik een paar uur geleden mijn partner noemde.
Tijdens het avondeten klaagde ze dat we geen seks meer hadden. Met haar hoofd gebogen over haar bord spaghetti wilde ze weten wat er was veranderd. Was er iets waardoor ik haar niet meer aantrekkelijk vond? ‘No,’ antwoordde ik kortaf. Seks was volgens haar iets dat partners samen deden, dus ik moest ook met haar behoeftes rekening houden.
Wat voor een man was ik als ik seks ontweek? Mannen moesten toch altijd klaarstaan? Had ik haar genoeg te bieden zonder die intimiteit?
Haar bestek piepte op het geglazuurde bord en met dat doordringende geluid knapte er iets in me. Ik stond op, gooide dramatisch mijn stoel omver en met een opgeheven hand richtte ik me op naar haar. Ik zag de schrik in haar ogen en door haar blik realiseerde ik wat ik bijna deed. Met mijn hand in de lucht en zonder uit te halen, stamelde ik iets. Zij schoot vol. ‘I wasn’t about to hit you,’ riep ik machteloos. Door haar tranen kon ze niets meer zeggen.
Het bijna-huiselijk-geweld vond ik zo afschuwelijk dat ik liever alles verbrak dan ooit nog in deze situatie terecht te komen. Ik kon beter uit Londen vertrekken en naar Nederland gaan – zo dacht ik er tenminste toen over.
Waarom reageerde ik zo? Zij wilde iets bespreekbaar maken (misschien op een onhandige manier) en vroeg waarom ik seksualiteit ontweek. Ik durfde niet te vertellen over het trauma waarvan ik herbelevingen had tijdens de seks. Zonder dat zij het wist, had ik ongewenste en opdringerige herinneringen, die voor mij aanvoelden alsof ik vreemdging met de dader uit mijn jeugd. Wat deed die derde persoon bij ons in de slaapkamer? Het kindermisbruik dat ik meemaakte leefde vooral op de intiemste momenten en ik durfde niet aan mijzelf toe te geven dat ik geen controle had over wat er in mijn hoofd rondspookte, laat staan dat ik dat tegen haar kon zeggen.
Uren later lig ik voor een laatste keer onder haar deken en fluister ik haast onhoorbaar tegen haar: ‘I don’t want to be alone.’
Nu een jaar later in de Nederlandse woonkamer antwoordt Lord Ivy: ‘You won’t. There is a path to healing.’
Lieve groet,
Jochum Veenstra
hoofdredacteur
